امیرعلی و سجاد و محمد

  بر سرش دستار سبزی بسته بوددردلم مهرش عجب بنشسته بود در قدوم آن نگار مهجبین از جلال حضرت عشق آفرین دو ملک سر را به زیر انداختند بال خود را فرش راهش ساختند غرق حیرت داشتند این زمزمه آمده اینجا حسین فاطمه(س) صاحب روز قیامت آمده گوئیا مهر شفائت آمده سوی من آمد مرا شرمنده کردمهربانانه برویم خنده کرد گفت آزادش کنید این بنده راخانه آبادش کنید این بنده را اینکه اینجا این چنین تنها شده کام او با تربت من واشده مادرش او را به عشقم زاده است گریه کرده بعد شیرش داده است بارها بر من محبت کرده است سینه اش را وقف هیات کرده است اینکه می بینید در شور است وشین ذکر لالائیش بوده یا حسین(ع) دیگران غرق خوشی و هلهله دیدم او را غرق شور و هروله ...